نشست «اشتغال زنان؛ فرصت یا تهدید؟» برگزار شد

به گزارش باشگاه خبرنگران دانشگاه فردوسی مشهد ، نشست «اشتغال زنان؛ فرصت یا تهدید؟» به همت واحد مطالعات زن و خانواده دفتر نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه فردوسی مشهد در محل سالن دکتر شریعتی دانشکده ادبیات و علوم انسانی برگزار شد.

خانم دکتر زعفرانچی عضو کارگروه مطالعات زنان و خانواده شورای تحول در علوم انسانی، در ابتدا نقدی جدی را به مبحث اشتغال زنان در حوزه آکادمیک وارد نمود و اشاره کرد : عموماً به اشتغال زنان به صورت صفر و یکی (آری یا نه؟) نگاه می‌شود اما راهکارهای عملیاتی برای چگونگی دستیابی به بایدها و نبایدها وجود ندارد. وی افزود: در واقع یک زن، حضور در بازار کار را با اولویت بندی نقش‌هایش و با در نظر گرفتن مزیت نسبی آنها، ترسیم می کند و هرزمان که احساس کند وظایف اصلی او در خانواده با کارش در تعادل قرار ندارد، او را دچار دغدغه و کارش را دچار فراز و نوشیب می کند، البته زندگی مدرن سعی کرده است از نظر فرهنگی تغییراتی در تفکرات زنان ایجاد نماید اما کماکان در همه جای دنیا این دغدغه وجود دارد.

دکتر زعفرانچی افزود: نیمی از جمعیت کشور را از نظر کمّی خانمها تشکیل میدهند و نباید مانع حضور بهینه و موثر آنها شد اما متاسفانه برنامه و سیاستگذاری مناسبی برای بهره برداری از ظرفیت زنان جامعه وجود ندارد.

وی تصریح کرد: نظام اقتصادی اسلامی در حوزه امنیت اقتصادی زن، نظامی است مجموعه محور؛ یعنی مجموعه ای بنام خانواده وجود دارد که باید امنیت اقتصادی زن در این چارچوب حفظ شود اما سیاستگذاری ها بر محور فرد هستند. جامعه تنها حدود 4 میلیون زن شاغل دارد اما بطور مثال با افزایش سه ماه مرخصی به آن تعدادی از زنان شاغل که زایمان کرده اند، موافقت نمی شود و مشکلات زیادی دیگری در این خصوص وجود دارد.

دکتر زعفرانچی در پایان گفت: این مطالبات زنان است که سیاستگذاری ها را تحت تاثیر خود قرار می دهد لذا زنان باید مطالبات خود را جدی و واقعی برشمارند.

خانم دکتر سلطانی، عضو هیات علمی گروه علوم تربیتی دانشگاه فردوسی مشهد، پیرامون اشتغال زنان بر این نکته تاکید کرد : اشتغال برای زنان به جز آنهایی که ضرورت اقتصادی برای کار کردن دارند، یک حق و انتخاب فردی است نه یک وظیفه.

وی اظهار کرد: برای اینکه این انتخاب فردی بتواند بطور موثر پاسخگوی نیازهای خود زن و خانواده اش باشد باید به عواملی چند توجه کرد. این عوامل، فردی، فرهنگی و سازمانی هستند. عوامل فردی شامل ظرفیت و توان فیزیکی و روانی زن برای کسب یک شغل است. همچنین اگر در یک خانواده میزان مشارکت اعضای خانواده پایین باشد زن شاغل دچار فرسودگی شغلی و خانوادگی خواهد شد. عنصر زمان و اینکه زن دارای فرزند خردسالی نباشد که عملاً او را از محیط کار جدا کند هم از دیگر عوامل فردی بشمار می آید. اما در عوامل سازمانی به قوانین حمایتی از اشتغال زنان پرداخته می شود، افزایش این قوانین باعث بالا بردن توان شغلی زنان می گردد. و عوامل فرهنگی اشاره به رفع نگرشهای سنتی به کار زنان و استفاده از تخصص های آن ها دارد.

دکتر سلطانی بیان کرد: از طرفی باید جایگاه شغلی زنان به رسمیت شناخته شده و برای آن ارزش قائل شد و از طرف دیگر شغل زن نیز باید لطافت زنانه او را حفظ نماید و در عین حال به اقتدار مرد آسیب وارد نکند تا شاهد بروز مشکلاتی در این خصوص نباشیم.

لازم به ذکر است این نشست با پرسش و پاسخ های علاقه مندان و سخنرانان همراه بود.

باشگاه خبرنگاران دانشگاه فردوسی مشهد :فاطمه کمیلی