ستایشی زیبا از خطبه های نهج البلاغه:

» اللهم اءنت اءهل الوصف الجمیل ، و التعداد الكثیر، ان تؤ مل فخیر ماءمول ، و ان ترج فخیر مرجو. اللهم و قد بسطت لى فیما لا اءمدح به غیرك ، و لا اءثنى به على اءحد سواك ، و لا اءوجهه الى معادن الخیبه و مواضع الریبه ، و عدلت بلسانى عن مدائح الآدمیین ؛ و الثناء على المربوبین المخلوقین . اللهم و لكل مثن على من اءثنى علیه مثوبه من جزاء، اءو عارفه من عطاء؛ و قد رجوتك دلیلا على ذخائر الرحمه و كنوز المغفره . اللهم و هذا مقام من اءفردك بالتوحید الذى هو لك ، و لم یر مستحقا لهذه المحامد و الممادح غیرك ؛ و بى فاقه الیك لا یجبر مسكنتها الا فضلك ، و لا ینعش من خلتها الا منك و جودك ، فهب لنا فى هذا المقام رضاك ، و اءغنیا عن مد الایدى الى سواك ؛ انك على كل شى ء قدیر « .  (نهج البلاغه ، خطبه 91 )

خدایا! تویى سزاوار نیكو ستودن ، و بسیار و بى شمار ستایشت نمودن . اگر امید به تو بندند بهترین امید بسته اى ، و اگر چشم از تو دارند، این چشمداشت را هر چه نیكوتر شایسته اى . خدایا! در نعمت بر من گشادى ، و مرا زبانى دادى تا بدان مدح جز تو را نخوانم ، و بر كسى غیر تو آفرین نرانم . و بدان كسانى را نستایم كه نومید كنند یا گمان آن بود كه نبخشند، و زبان خود را باز داشتم از ستودن مردمان ، و آفریدن راندن بر پروردگان و آفریدگان . بار خدایا! هر ثناگوى را بر ثنا گفته ، پاداشى است : جزایى - در خورد ثناى آفرین گوینده - یا عطایى نیكو - سزاوار بزرگى پاداش دهنده