اولین نشست از سلسله نشست های گفتارهای فردوسی (ferdowsi talks) در تاریخ چهارشنبه ۱۱ اردیبهشت ماه ۹۸ ساعت ۱۲ در محل تالار خوارزمی دانشکده مهندسی دانشگاه فردوسی برگزار شد.
به گزارش باشگاه خبرنگاران دانشگاه فردوسی مشهد؛ در این نشست در ابتدا دکتر میرزا وزیری، عضو هیأت علمی گروه ریاضی محض، در خصوص تعریف خلاقیت بیان کرد: افراد فکر می‌کنند برای اینکه ایده ی نو داشته باشند باید چیز جدیدی خلق کنند اما مفهوم خلاقیت تنها خلق چیز جدیدی نیست بلکه شاید بیشتر ما به دنبال نوآوری هستیم تا خلق کردن؛ و این میتواند آوردن ایده دیگری که در جایی دیگر استفاده می شده است به جایی دیگر باشد.
وی در ادامه در خصوص تغییر مفهوم کلمه احراز و کسب کردن بیان کرد: نکته دوم در مورد کلمه "احراز" است که تکنولوژی باعث شده است تا مفهوم این کلمه که به معنای کسب کردن است به مرور زمان تغییر یابد. برداشتی که این روزها از کلمه احراز وجود دارد این است که در یک لحظه همه چیز رخ می دهد برای مثال فرد در طول ۱۲ سال درس میخواند و نتیجه ی تمام آن درس خواندن را در یک جلسه کنکور در طول یک نیم روز می دهد. این به این معنی ست که اخیرا علاقه ی مردم به سمت چیزهای کوتاه است.
دکتر میرزا وزیری در همین خصوص ادامه داد: هنگامی که مفهوم کلمه احراز لحظه ای می شود، حال مسئله ی جذابیت مسئله ای مهم برای ما می شود که ما چگونه می توانیم در شغل و حرفه ای که داریم افراد را با چیزهایی کوتاه به سمت حرفه خود جذب کنیم.
دکتر میرزا وزیری در خصوص تعریف مدل تخمه ای بیان کرد: تخمه سال هاست که با چنان جذابیتی همه افراد را به سمت خود جذب می‌کند، به این صورت که فرد در ابتدا نمی خواهد تخمه بخورد اما وقتی کاسه تخمه را در روبرویش قرار می دهیم ناخودآگاه شروع به خوردن و شکستن تخمه می کند؛ اینستاگرام، تلگرام و سایر شبکه های اجتماعی نیز مدل تخمه ای دارند، در ابتدا فرد نمی خواهد که وقت زیادی در این شبکه ها بگذراند اما هنگامی که به خود می آید می بیند برای مثال نیم ساعت را در این شبکه ها گذرانده بدون اینکه کار مفیدی انجام دهد. در حال حاضر همه چیز در حال رفتن به سمت بسته ای شدن است و اگر کلاس های درس هم به همین سمت رود، دانشجویان استقبال خواهند کرد.
در ادامه مراسم پوریا قرشی، نفر نخست ارائه برتر، سخن خود را اینگونه آغاز کرد: من یک سوزنبان هستم، و به تازگی متوجه شدم که بسیاری از افراد نمی‌دانند که سوزنبان به چه کسی گفته می شود. سوزنبان فردی که در گذشته در تقاطع راه ها می ایستاد و راه ها را برای عبور قطار جابجا می کرد. اگر هریک از ما سوزنبان بودیم ممکن نبود شبی به سرمان زند تا قطار را در مسیری جز مسیر تعیین شده برایش هدایت کنیم چرا که مسافران زیادی در آن قطار هستند اما اگر بدانی که تنها مسافر قطار خودت هستی چطور؟ احتمالا این اتفاق می افتاد. به نظر من دانشگاه اولین جاییست که می‌توان این تغییر مسیر را در زندگی خود داد وقتی که وارد دانشگاه می شوی قدرت انتخاب بیشتری برای خود داری اما ما غالبا از حق انتخاب خود استفاده نمی کنیم و در نظام آموزشی و مسیر تحصیلی که داریم دچار بی انتخابی می شویم.
وی در همین خصوص ادامه داد: عوامل زیادی در این بی انتخابی نقش دارند؛ یکی از آنها ترس از تغییر است. در ذهن همه ی ما مسیری که شلوغ است و بسیاری از افراد و جامعه می روند مسیر بهتری ست یا حداقل امن تر است و اگر فرد به سمت این مسیر برود کسی به او خرده نمی گیرد. همه ی ما توهم رقابت داریم؛ رقابت در کنکور، در کار و ... اما رقابت بر سر چه چیزی؟
پوریا قرشی سخن خود را اینگونه پایان داد: یک وقتهایی جاهایی چیزی یاد می گیریم که شاید هرگز انتظارش را نداشتیم یا برایش برنامه ریزی نکرده و به آن فکر نکردیم. مسیرها در ذهن همه ی ما شبیه جاده و خیابان خط کشی شده اند و مرتب و مستقیم اند؛ ما ده ها اتوبان در ذهن خود ساخته ایم اما هنوز هم هرجا که می خواهیم تصمیم بگیریم دچار شک و تردید هستیم؛ به شخصه دلم می خواهد مسیر ذهنی ام مثل کویر باشد، خودم را گم کنم و کم کم خود را پیدا کنم و ببینم کجا هستم و به کجا باید بروم.
خبرنگار: مریم فرشچی
عکاس: فاطمه مشارزاده
{jcomments on}
