دکتر محمد کافی رئیس دانشگاه فردوسی مشهد بمناسبت آغاز سال تحصیلی، پیام تبریکی به شرح زیر صادر نمود .

غافل منشین نه وقت بازیست

وقت هنر است و سرفرازیست

دانش طلب و بزرگی آموز

تا به نگرد روزت از روز

دولت طلبی سبب نگه دار

 با خلق خدا ادب نگه دار

می کوش به هر ورق که خوانی

 کان دانش را تمام دانی

«نظامی»

با مهر به پیشواز مهر می رویم

دانشجویان گرامی:

تبریک آغاز سال تحصیلی را فرصتی مغتنم می‌شمرم تا به دور از دغدغه‎های کاری و دل مشغولی‌های کار اجرایی، سخنی کوتاه با یکایک شما عزیزان داشته باشم. چه آنانکه اولین سالی است که پا به عرصه‌ی علم و دانش می‌گذارند و چه دانشجویان عزیزی که چندین مهر است دستان پرمهرشان را در دست خانواده دانشگاه فردوسی مشهد نهاده اند.

در یک نگاه رسالت دانشگاهها، پرورش استعدادهای خلاق نسل فرداست. استادان، صنعتگران و مهندسان و حقوقدانان، دبیران و مدیران، روزگاری از همین دانشگاهها دوره‌ی شکوفایی خود را آغازکردند؛ در محیط دانشگاه جوانه زندند، شکوفه دادند و اکنون به بار نشسته و عاشقانه چرخ اداره جامعه را می‌چرخانند.

چرخ گردون می‌چرخد و دانش‌آموز دیروز، دانشجوی امروز می‌شود و دیری نمی پاید که همکار خوب ما در فردا می‌گردد. امسال چهلمین سال ورود بنده به دانشگاه فردوسی مشهد به عنوان دانشجوی کارشناسی است و افتخارم این است که همواره خودم را دانشجو می‌دانم. باور داشته باشید که «امید به پیشرفت» در تمام جنبه‌های زندگی همواره ره‌گشای انسانهای موفق خواهد بود. امید آن دارم که سهم دانشگاه به عنوان بستر مناسب برای شکوفایی استعدادهای شما عزیزان، قطاع بزرگی از زندگی پربارتان باشد.

جوهرۀ زندگی حرکت است و حرکت در راه علم پویایی است. رفتن است و رفتن! و رسیدنی در کار نیست؛ از مقطعی به مقطع دیگر می‌رویید و از مرحله ای به مرحله ای دیگر راه می‌یابید. آنچه مهم است روحیه‌ی دانش طلبی و دانشجویی است.

توجه به همه‌ی جنبه های زندگی لازمه‎‌ی داشتن و تعالی انسان است. فراموش نکنیم که هدف از خلقت آدمی رشد و تعالی اوست. آمده ایم که رشد کنیم، آمده ایم که متعالی شویم. مبادا که دل مشغولیت به زندگی علمی، ما را از توجه به سایر امور باز دارد که در واقع علم اندوزی باید دریچه‌های بینش انسان به زیبایی های هستی را ‎گشاید. انسان عالم راحت‌تر می‌تواند به سوی کمال پیش رود و در حول هدف خود فرصت متعالی شدن بیابد. دوستی، مهربانی، پشتکار و مسئولیت پذیری و احترام به حقوق دیگران فضای حرکت را سهل‌تر می‌کند. مسیری که از درگاه مهربانی فداکاری بگذرد، حقیقتا روح انسان را جلا می­دهد و او را لطیف­تر می­کند . که خداوند در رأس همه­ی القاب، مهربان است و لطیف: هواللطیف! این مهم در نزد خانواده دانشگاه فردوسی مشهد نیز حائز اهمیت به­سزایی است. جای بسی افتخاراست که دانشگاه فردوسی مشهد جزو معدود دانشگاههایی در کشور است که در حمایت و ارزش نهادن به زندگی چند بعدی دانشجویان، «درس مهارتهای زندگی» را به رسمیت شناخته و در کنار سایر واحدهای تخصصی در هر رشته، برای همه دانشجویان این درس، تدریس می‌شود. هدف از ایجاد آن، توجه به ایمنی و سلامت روح و روان فرزندان خانواده‌ی بزرگ فردوسی در عرصه‌ی نقش‌آفرینی در جامعه است. توجه به مصونیّت در برابر جامعه­ی مدرن، خودآگاهی افراد را می­طلبد و لازم است که دانشجویان در کنار آموزش‌های تخصصی علمی، پنداری صحیح از آسیب­های احتمالی جامعه نیز داشته باشند.

تمام سعی مدیران دانشگاه این است که در کنار شما عزیزان و به کمک شما دانشگاهی داشته باشیم امن­تر و محیطی مطلوب‌تر داشته باشیم که با مهر و مهربانی در فضای دوستانه بستری مناسب برای رشد و شکوفایی فراهم گردد. برای ایجاد فضایی امن در دل جامعه در تلاشیم به سوی برنامه هایی از جمله طرح دانشگاه عاری از دخانیات برویم.

وجود شورای صنفی دانشجویی، انجمن های علمی دانشجویان، کانون‌های فرهنگی و هنری و به رسمیت شناختن آن از یک سو و تشکل های دانشجویی از سوی دیگر خود نشان‌دهنده‌ی احترام به نظرات دانشجویان در اداره امور دانشگاه است.

از دیگر دغدغه‌های دانشگاه، مهارت افزایی دانشجویان برای ورود به بازار کار و اشتغال دانش آموختگان است. تا افق فردای دانش‌آموختگی در منظر دانشجوی امروز با اندیشه‌ی کار و خدمت به جامعه روشن‌تر شود و حس و انگیزه‌ی بیشتری به دانشجویان در فراگیری علم دهد. برگزاری استارت آپ‌ها، همایش‌های کارآفرینی، جشنواره حرکت و حمایت از فعالیت‌های جمعی شرکتهای مرکز رشد همه و همه گواهی بر این ادعا است که خانواده دانشگاه فردوسی مشهد تمام همّت خود را در این باب بکار گرفته است.

دانشگاه فردوسی مشهد می‌کوشد تا فضایی مهیا کند که دانشجو در فرصتی که در دانشگاه است در کنار علم‌آموزی در سایر جنبه های زندگی فردی و اجتماعی خود موفق و توانمند شود.

شاید در اول راهیم اما حرکت لازمه‌ی رفتن است.

امید آن دارم که سال تحصیلی جدید را تجدید پیمان «مهربانی» بدانیم و لحظات دانشجویی و دوستی های این ایام را قدر بدانیم و در یک جمله:

«با مهر به پیشواز مهر برویم»