به گزارش باشگاه خبرنگاران دانشگاه فردوسی مشهد؛ گفتگویی با موضوع همه‌گیری جهانی کرونا از منظر پزشکی اجتماعی به همت گروه مطالعات و برنامه ریزی دانشگاه فردوسی مشهد با همکاری انجمن علمی علوم سیاسی ایران شعبه خراسان با حضور دکتر علی کاظمیان،‌ عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد برگزار شد.
دکتر کاظمیان بیان کرد: همه‌گیری کرونا نمونه خوبی برای جامعه دانشگاهی است. برخلاف این تصور اولیه که اپیدمی کرونا بیماری همگانی است، شواهد نشان می‌دهد که کرونا ویروسی نابرابر است و با همه یکسان برخورد نمی‌کند‌ و اقلیت جامعه از جنبه‌های گوناگون آسیب بیشتری می‌بینند.
وی ادامه داد: از مهم‌ترین تعیین کننده‌های اجتماعی فقر است که با همه بیماری‌ها به جز بیماری های مادرزادی نسبت دارد.بنابراین وقتی در یک شهر به سمت نابرخوردار شهر می‌رویم، از نظر سلامت با وضعیت بسیار متفاوتی مواجه خواهیم شد.
دکتر کاظمیان تصریح کرد: پدیده‌ای به نام کرونا، بیماری واگیرداریست که تا کنون حدود یک میلیون مرگ و سی میلیون ابتلا را داشته است. میزان مرگ ومیر در بیماری کرونا نسبت عجیبی با پیش‌زمینه بیماری غیرواگیردار دارد. درست است که بیماری کرونا همه را تهدید می‌کند، ولی این که فرد در چه صورتی جان خود را از دست می‌دهد، به بیماری زمینه‌ای او برمی‌گردد. قشر نابرخوردار بیشتر به بیماری‌های غیرواگیردار مبتلا می‌شوند، پس قشر نابرخوردار بیشتر درگیر مرگ بر اثر کرونا می‌شوند.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد اظهار نمود: نابرخوردارهای جامعه در مناطق و خانه‌های شلوغ‌تر و متراکم‌تر با افراد بیشتر زندگی می‌کنند و چیزی که ما به‌عنوان فاصله‌گذاری مدنظر داریم امکان‌پذیر نیست. افرادی با سطح اقتصادی پایین تر دارای مشاغلی با عدم امکان دورکاری و مرخصی کمتر بوده و اغلب کار آنها از جنس حضور فیزیکی و خدمات است که ناچارا مجبورند پیوسته با مردم در ارتباط باشند. همچنین این افراد بیشتر در معرض بی‌ثباتی اقتصادی‌اند و این موضوع منجر به استرس و تحریک سیستم ایمنی و آسیب پذیری بیشتری در آنها می‌شود. همچنین آنها برای رفتن به سرکار بیشتر از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده می‌کنند و طبق آمار ۲۶/۵ درصد ابتلای کرونا به خاطر‌ استفاده از وسایل نقلیه عمومی است.
دکتر علی کاظمیان در پایان خاطر نشان کرد: ویروس کرونا چندان هم برابر نیست و سیاست‌گذار باید به طور جدی این موضوع را بررسی کند و نگرانی خاصی راجع به مناطق حاشیه نشین داشته باشد. مبنای سیاست‌گذاری باید متوسط جامعه با اولویت دادن به کسانی که نیازهای جدی‌تر دارند باشد. البته توجه سیاست‌گذار به بخش نابرخوردار، صرفا برای عدالت نیست بلکه به خاطر سود جمعی هم هست.

خبرنگار باشگاه خبرنگاران دانشگاه فردوسی مشهد: سعیده سادات صالحی

{jcomments on}