مسئول نهاد زنان افغانستان برای تساوی گفت: ما متوجه می‌شویم که حکومت فعلی، یک حکومت خودی نیست و به طور مستقیم یا غیرمستقیم، دست نشانده بیگانگان است؛ برای آنها کار می‌کند و هیچ منفعتی را برای افغانستان در نظر نمی‌گیرد.
به گزارش باشگاه خبرنگاران دانشگاه فردوسی مشهد، حصینه نیکزاد در نشست زنان و آینده افغانستان که به همت انجمن علمی علوم سیاسی دانشگاه فردوسی در تاریخ ۲۴ تیرماه ۱۴۰۰ برگزار شد، بیان کرد: کشور افغانستان با قدمت طولانی‌ای که دارد، بزرگ‌مردان و زنانی را در خود پرورش داده است که در عرصه‌های علم، ادب و سیاست سرآمد هستند. زنانی مانند رابعه بلخی، تهمینه سمنگانی و ترکان خاتون از زنان فعال در حوزه سیاست بودند.
وی ادامه داد: حضور فعالان زنان از دوره امان‌الله‌خان شروع شد؛ زیرا او زنان را به رسمیت شناخت و زمینه تحصیل آنها را در کشورهایی مثل ترکیه فراهم کرد. اقدام مثبت دیگری که امان‌الله‌خان انجام داد، برابر کردن حقوق زنان با مردان بود؛ اما همیشه کسانی بودند که مانع پیشرفت می‌شدند و جلوی این اقدامات مثبت را به بهانه عمل نکردن به موازین شرعی می‌گرفتند و از ورود زنان به عرصه‌های مهم جلوگیری می‌کردند.
مسئول نهاد زنان افغانستان برای تساوی درخصوص وضعیت زنان افغانستان در دوره‌های بعد تصریح کرد: در دهه‌های بعد، ما شاهد تنگ شدن عرصه بر زنان بودیم و زنان درصد آن برآمدند که به حکومت بگویند کشورهای مسلمان دیگر مانند ایران، ترکیه و پاکستان، به زنان اهمیت بسیار می‌دهند و حضور مستقیم و فعال دارند. در زمان طالبان وقتی سکوت کردند، آمریکا زنان را وارد عرصه کرد و به آنها آزادی‌هایی نمایشی و کلیشه‌ای داد تا به مردم جهان نشان دهد افغانستان یک نظام دموکراسی دارد.
وی افزود: سازمان ملل متحد در قرارداد ۱۹۴۵ و پس از جنگ جهانی دوم که هنوز مردم روحیه خود را باز نیافته بودند، نسبت به تعهدات خود پایبندتر و متعهد‌تر بود؛ ولی هر چه جلوتر می‌آییم، می‌بینیم که اقدامات خود را به صورت سمبلیک انجام می‌دهد و باید به این وضعیت خاتمه دهد.
حصینه نیکزاد درباره مهاجرت اتباع افغانستان خاطرنشان کرد: ما نمی‌توانیم گزینه مهاجرت را به زور از کسی بگیریم. مهاجرت در شرایط اضطراری مانند جنگ و از روی ترس اقدامی طبیعی است؛ اما معایب زیادی را به همراه دارد. به عنوان مثال فرد مهاجر باید زندگی خود را از صفر شروع کند. مخصوصا افراد میانسال که ریشه‌های عمیقی در کشور خود دارند و نگران اوضاع کشور هستند. جامعه بین‌الملل باید تعهد و قراردادی نسبت به کشورهای جهان سوم داشته باشد که اثبات کند امکانات و شرایط خوبی را برای مهاجرین فراهم می‌کند و مهاجران را پذیرا باشد.
وی اظهار کرد: چاره نه در مقاومت و نه در مذاکره است. درصورت مقاومت، تعداد افراد معدود و امکانات کم است. مذاکره راه چاره برای دو طرف است؛ اما طالبان صلح را قبول ندارند و خواستار اشغال و تصرف‌اند. تنها راه چاره این است که افراد با قلم خود وارد شوند. یعنی تحصیل‌کردگان خود را به گونه‌ای پرورش دهند که آماده هر نوع دفاع از لحاظ روحی و جسمی باشند. امید است که کشور افغانستان، روزی پذیرای زنان در سمت‌های مختلف باشد.
خبرنگار باشگاه خبرنگاران دانشگاه فردوسی مشهد: سیما خاوری
نوشتن دیدگاه